Νότια Κέρκυρα

Πολύ κοντά στο Γαστούρι, 13 χλμ. νότια της πρωτεύουσας βρίσκονται οι Μπενίτσες, ένας μικρός οικισμός που τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει μεγάλη τουριστική ανάπτυξη και φημίζεται για την νυχτερινή ζωή του. Είναι χτισμένος ανάμεσα σε πορτοκαλιές και λεμονιές και διαθέτει μία παραλία με βότσαλο. Στην περιοχή ανασκάφηκαν τα ερείπια ενός ρωμαϊκού λουτρού και μιας ρωμαϊκής έπαυλης με μωσαϊκό δάπεδο (3ος αι. μΧ.). Ανάλογο κοσμοπολίτικο χαρακτήρα παρουσιάζει και το άλλοτε ψαράδικο χωριό Μοραΐτικα, 7 χλμ. νότια από τις Μπενίτσες, που ξεχωρίζει για την ωραία αμμώδη παραλία του.

Και εδώ αποκαλύφθηκε μία ρωμαϊκή οικία, πιθανότατα θερινή έπαυλη κάποιου ρωμαίου αξιωματούχου. Στη Μεσογγή, 2 χλμ. νοτιότερα υπάρχει μια εκτεταμένη παραλία και εγκατάσταση κάμπινγκ, ενώ στην θάλασσα κοντά στο χωριό εκβάλλει ο μικρός ποταμός της Μεσογγής. Μία διακλάδωση από την Μεσογγή οδηγεί στο χωριό Χλωμό, με παλιά σπίτια χτισμένα πάνω σε ύψωμα. Από την Μεσογγή ο ίδιος δρόμος φτάνει μέχρι την λίμνη των Κορισσίων. Πρόκειται ουσιαστικά για μια λιμνοθάλασσα, στην οποία δημιουργούνται παραλίες από μικρούς αμμόλοφους. Σήμερα αποτελεί υγροβιότοπο και φυσικό εκτροφείο ψαριών. Εκεί ζουν επίσης λίγες χελώνες του υπό εξαφάνιση είδους Caretta – Caretta

Στα νοτιοδυτικά βρίσκεται η μεγάλη και όμορφη παραλία του Αγίου Γεωργίου, ενώ ολόκληρη η περιοχή φημίζεται για τις παραλίες της με ψιλή άμμο (Μαραθιά, Μάλτας στο χωριό Περιβόλι, Γαρδένιος στο χωριό Βιταλάδες). Στα βορειοανατολικά των Αργυράδων, σε απόσταση 3 χλμ. αξίζει μία επίσκεψη στο γραφικό ψαροχώρι Πετρίτη, όπου υπάρχει πάντοτε φρέσκο ψάρι. Η μεγαλύτερη κωμόπολη της νότιας Κέρκυρας είναι η Λευκίμη (42 χλμ. από την πρωτεύουσα) με 5000 κατοίκους. Είναι χτισμένη σε μία εύφορη περιοχή με ελιές και αμπέλια από τα οποία παράγεται ένα από τα καλύτερα κερκυραϊκά κρασιά. Στην άκρη της πόλης βρίσκεται η γυναικία μονή της Παναγίας Κυράς των Αγγέλων. Ιδρύθηκε το 1696 από την οικογένεια Βαρλαάμ, σε ανάμνηση της σωτηρίας τους από τρικυμία.

Στη μονή γίνεται πανηγύρι στις 15 Αυγούστου, ενώ είναι γνωστό και το πανηγύρι της Λευκίμης στις 8 Ιουλίου, ημέρα της γιορτής του Αγίου Προκοπίου και επίσης ο εορτασμός του Καρναβαλιού. Το λιμάνι της Λευκίμης συνδέεται ακτοπλοϊκώς με φεριμπότ με την Ηγουμενίτσα, στις απέναντι ηπειρωτικές ακτές. Σε απόσταση 4 χλμ. από την Λευκίμη ο δρόμος οδηγεί στον Κάβο, ένα μικρό χωριό χωμένο μέσα σε ελαιώνες και κυπαρίσσια. Σήμερα χάρη στην πλατιά αμμώδη ακρογιαλιά του έχει εξελιχθεί σε κοσμοπολίτικο κέντρο. Από τον Κάβο μικρά καραβάκια εκτελούν δρομολόγια προς την πόλη της Κέρκυρας και προς το κοντινό νησί των Παξών. Στο ακρωτήριο του Ασπροκάβου, πολύ κοντά στο χωριό (2 χλμ) δεσπόζει στην άκρη του νησιού, σ' ένα ψηλο λόφο με μαγευτική θέα (το λόφο Αρκουδήλα), η μονή της Παναγίας του Αρκουδήλα. Είναι οχυρωμένη και χτίστικε και αυτή από την οικογένεια Βαρλαάμ σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για την σωτηρία της (1700).

Από την γέφυρα της Μεσογγής ένας δρόμος οδηγεί στον Άγιο Ματθαίο και μία παράκαμψη στα μέσα αυτού του δρόμου στην τοποθεσία Γαρδίκι. Στο Γαρδίκι διατηρείται ένα ερειπωμένο βυζαντινό κάστρο του 13ου αι., οκταγωνικού σχήματος και με οκτώ επιβλητικούς πύργους. Σε δύο από αυτούς ξεχωρίζουν όμορφες διακοσμητικές πλίνθοι ενσωματωμένες στους τοίχους, ενώ σε ολόκληρο το φρούριο έχουν εντοιχιστεί αρχιτεκτονικά μέλη από αρχαία κτίρια που θα υπήρχαν στην περιοχή. Μία άλλη διακλάδωση πριν από τον Άγιο Ματθαίο, περνάει από τις πλαγιές του βουνού Μαθιός. Είναι γνωστό και ως Γαμήλιο όρος, γιατί κατά την παράδοση εκεί τελέστηκε ο γάμος του Αλκίνοου και της Αρήτης. Στο βουνό αυτό είναι χτισμένη η μονή του Χριστού Παντοκράτορα και σε απόσταση 500 μ. περίπου, βρίσκεται η λεγόμενη «σπηλιά του Πελάου», η οποία όπως πιστεύεται φτάνει μέχρι την θάλασσα. Στο εσωτερικό της αποκαλύφθηκαν ίχνη κατοίκησης κατά την Παλαιολιθική Εποχή. Ο Άγιος Ματθαίος (22,5 χλμ από την Κέρκυρα) είναι ένα μεγάλο αμφιθεατρικό χωριό, περιτριγυρισμένο από ένα δάσος με βελανιδιές και από ελαιώνες.

Η Άνω Παυλιάνα είναι ένα μεσογειακό χωριό, πάνω σ' ένα καταπράσινο ύψωμα. Πολύ κοντά βρίσκεται και η Κάτω Παυλιάνα. Στο ναό του Αγίου Δημητρίου, όπου γίνεται μεγάλο πανηγύρι στις 26 Οκτωβρίου, υπάρχει ένα ενδιαφέρον τέμπλο, σκαλισμένο σε πέτρα από την οικογένεια γλυπτών Καρδάμη. Ένα ακόμη γλυπτό της ίδιας οικογένειας στολίζει το χωριό Γαρούνα (Άνω και Κάτω), το οποίο έχει ιδιαίτερη παράδοση στην γλυπτική. Είναι το άγαλμα του νεκρού αυτοδίδακτου λιθοξόου, φτιαγμένο από τον Στέφανο Καρδάμη στη μνήμη του πατέρα του. Στην Γαρούνα που είναι γνωστή και για το εργοστάσιο ταπητουργίας της, πραγματοποιούνται μετά τα μέσα Αυγούστου εορταστικές εκδηλώσεις με διαλέξεις, παραστάσεις διαγωνισμούς και αγώνες ορειβασίας.

Το επίνειο της Γαρούνας, ο Άγιος Γόρδιος είναι ένα από τα πιο πολυσύχναστα σημεία του νησιού χάρη στην εξαιρετική παραλία του.
Πρόκειται για ένα ακρογιάλι 5 χλμ περίπου με ψιλή άμμο και παράξενους βραχώδεις σχηματισμούς, ανάμεσα σε κατάφυτους λόφους. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι το λεγόμενο Ορθολίθι, ένας βράχος μέσα στην θάλασσα, για τον οποίο έχει γραφτεί ένα διήγημα από τον Ι. Πολυλά. Σε απόσταση 3 χλμ. από τον Άγιο Γόρδιο βρίσκεται το χωριό Σιναράδες όπου λειτουργεί ένα Λαογραφικό Μουσείο, το μοναδικό στο νησί. Στεγάζεται σ' ένα παραδοσιακό σπίτι και αναπαριστά τη διαρρύθμιση αγροτικού σπιτιού του 19ου αι.

Ο Πέλεκας είναι ένα παραδοσιακό χωριό 13,5 χλμ νοτιοδυτικά της Κέρκυρας, απλώνεται πάνω σ' ένα ειδυλλιακό λόφο με καταπληκτική θέα. Ένα πλάτωμα στην κορυφή του χωριού είναι γνωστό ως «θρόνος του Κάιζερ» επειδή ο γερμανός αυτοκράτορας Γουλιέλμος Β΄ ανέβαινε πολύ συχνά εκεί για να θαυμάσει το αξέχαστο ηλιοβασίλεμα. Πράγματι τόσο το ηλιοβασίλεμα όσο και η θέα προς την θάλασσα όσο και προς το εσωτερικό του νησιού μέχρι ακόμη και την πόλη της Κέρκυρας αποτελούν μια μοναδική εμπειρία.

Ο Πέλεκας παρουσιάζει μια αυξημένη τουριστική κίνηση που οφείλεται επίσης στην όμορφη παραλία της κοντινής Γλυφάδας (3χλμ). Πολύ κοντά στον Πέλεκα (45΄ με τα πόδια) βρίσκεται το μοναστήρι της Παναγίας της Μυρτιώτισσας, χτισμένο μέσα σε ελαιώνες, κυπαρίσσια και μπανανόδεντρα (τα μοναδικά του νησιού, βγάζουν μικρές αλλά νοστιμότατες μπανάνες). Ιδρύθηκε τον 14ο αι. από έναν Τούρκο – όπως λέει η παράδοση- που ασπάστηκε το χριστιανισμό και οφείλει το όνομά του στην εικόνα της Παναγίας, που βρέθηκε ανάμεσα στις μυρτιές. Στη μονή γίνεται μεγάλο πανηγύρι στις 24 Σεπτεμβρίου. Η παραλία της Μυρτιώτισσας είναι μία από τις πιο γοητευτικές του νησιού, ερημική με δροσερά νερά, αμμώδης και περιτριγυρισμένη από πεύκα. Στα βόρεια της παραλίας αυτής ανοίγεται ένας ακόμη όμορφος κόλπος, όπου βρίσκεται η παραλία Έρμονες. Το τοπίο είναι επιβλητικό με άγρια βράχια και δασωμένους λόφους πηγή έμπνευσης όπως λέγεται για τον ποιητή Λορέντζο Μαβίλη. Κατά μία εκδοχή στον κόλπο αυτό ξαπόστασε ο Οδυσσέας όταν το κύμα τον έβγαλε στη Σχερία και εκεί συνάντησε την Ναυσικά με τις φίλες της. Στην περιοχή έχουν αποκαλυφθεί ίχνη κατοίκησης της Νεολιθικής και της Μυκηναϊκής Εποχής. Κοντά στους Έρμονες στο χωριό Βάτος υπάρχει εγκατάσταση κάμπινγκ, ενώ στα βόρεια, στην κοιλάδα του Ρόπα, λειτουργεί το γήπεδο γκολφ της Κέρκυρας.

Το Γαστούρι είναι ένα μικρό χωριό κοντά στην θάλασσα 11,5 χλμ. Νότια της Κέρκυρας. Στην πλατεία του, κάτω από έναν πλάτανο, βρίσκεται η λεγόμενη πηγή της Ελισάβετ, η οποία έχει σήμερα στερέψει. Η περιοχή αυτή είναι συνδεδεμένη γενικότερα με την αυτοκράτειρα Ελισσάβετ, την γνωστή «Σίσσυ» της Αυστρίας, εφόσον σε απόσταση 2 χλμ από το Γαστούρι κατασκευάστηκε το θερινό της ανάκτορο, το περίφημο Αχίλλειο. Η ζωή της αυτοκράτειρας Ελισάβετ (1837-1898) έγινε επανειλημμένα μυθιστόρημα και κινηματογραφική ταινία, χάρη στην ομορφιά της, στην ισχυρή της προσωπικότητα και στον πολυθρύλητο έρωτά της με τον αυτοκράτορα Φραγκίσκο Ιωσήφ. Τον αυστριακό αυτοκράτορα παντρεύτηκε το 1854 και απέκτησε μαζί του δύο κόρες, τη Σοφία και τη Γκιζέλα και έναν γιό τον Ροδόλφο.

Ο φιλελεύθερος χαρακτήρας της υπήρξε η αιτία για την δυσαρέσκεια που προκάλεσε στην μητέρα του Φραγκίσκου Ιωσήφ, την αρχιδούκισσα Σοφία, η οποία ανέλαβε προσωπικά την ανατροφή των παιδιών στερώντας τα από την μητέρα τους. Η Σίσσυ έχασε κάθε επαφή µε τα παιδιά της, όταν στη διάρκεια ενός ταξιδιού του βασιλικού ζεύγους αρρώστησε και πέθανε η κόρη της Σοφία και θεωρήθηκε η ίδια υπεύθυνη για το συµβάν. Με κλονισμένη την υγεία της ταξίδεψε στη Μαδέρα για να αναρρώσει και κατά την επιστροφή της πέρασε από την Κέρκυρα (1861) και ενθουσιάστηκε από την ομορφιά της. Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου επισκέφτηκε ξανά το νησί και φιλοξενήθηκε στο Μοn Repos, για να επιστρέψει το φθινόπωρο στη Βιέννη και να γεννήσει την τελευταία της κόρη, τη Βαλέρια. Στο διάστημα αυτό έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για την πολιτική.

Το 1869 ο Φραγκίσκος Ιωσήφ και η Ελισάβετ ανακηρύχθηκαν βασιλείς της Ουγγαρίας. Το 1876 ταξίδεψε μόνη της στην Αθήνα και την Κέρκυρα και ασχολήθηκε µε την αρχαία ελληνική γραμματεία, κυρίως µε τον Όμηρο, και µε ης ανασκαφές που διεξήγαγε τότε ο Ε. Σλήµαν στην Τροία, σης Μυκήνες και στην Τίρυνθα, Μετά από ένα μεγάλο ταξίδι της στην Τροία και σε πολλούς ελληνικούς τόπους, επέστρεψε στην Κέρκυρα το 1888 και φιλοξενήθηκε στη Βίλα Βράιλα. Ένα χρόνο αργότερα αγόρασε το κτήμα αυτό και άρχισε την κατασκευή του ανακτόρου της μέσα σε ένα βαρύ κλίμα πένθους, γιατί στο μεταξύ ο γιος της Ροδόλφος είχε βρεθεί νεκρός μαζί µε την ερωμένη του. Στη διάρκεια της παραμονής της στο Αχίλλειο η Σίσσυ διδάχτηκε τα ελληνικά και την αρχαία ελληνική φιλολογία από διαπρεπείς Έλληνες δασκάλους και κυρίως από το φιλόλογο Κωνσταντίνο Χρηστομάνο, ο οποίος είχε προσληφθεί στην αυτοκρατορική αυλή. Το 1898 η «μελαγχολική βασίλισσα», όπως την αποκαλούσαν, δολοφονήθηκε σε ξενοδοχείο της Γενεύης από ένα Ιταλό αναρχικό εργάτη.

Το ανάκτορό της στο Γαστούρι το ονόμασε η ίδια Αχίλλειο και το αφιέρωσε στον αγαπημένο της ήρωα Αχιλλέα, που, όπως έγραψε η ίδια, «αντιπροσωπεύει την ελληνική ψυχή, την ομορφιά της γης ...», και είναι « ... δυνατός, περήφανος και πεισματάρης σαν ελληνικό Βουνό ...». Το Αχίλλειο κτίστηκε το 1889-1891 από τους Ιταλούς αρχιτέκτονες Ραφαήλ Κορίτο και Αντόνιο Λάντι, µε προσωπική επίβλεψη της αυτοκράτειρας, η οποία είχε παράλληλα φροντίσει και για τη διακόσμηση του µε τοιχογραφίες και µε γλυπτά, αγορασμένα κυρίως από την ιταλική οικογένεια Μποργκέζε. Είναι ένα πολυτελές τριώροφο κτίριο ποµπηιανού ρυθμού µε νεοκλασικά στοιχεία και περιβάλλεται από κατάφυτους κήπους, στολισμένους με σπουδαία έργα τέχνης. Μετά από το θάνατο της Ελισάβετ, το Αχίλλειο αγοράστηκε το 1908 από το Γερμανό αυτοκράτορα Γουλιέλμο Β´ και το 1914 εγκαταλείφθηκε. Το 1915 χρησιμοποιήθηκε ως στρατηγείο των Σέρβων και ως νοσοκομείο και το 1919 περιήλθε στο ελληνικό Δημόσιο. Στον Β´ Παγκόσμιο πόλεμο έγινε νοσοκομείο και στρατηγείο των Ιταλών και των Γερμανών και μετά την απελευθέρωση στέγασε σχολές και ιδρύματα. Σήμερα ανήκει στον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού και από το 1962 μέχρι το 1992 στέγαζε το καζίνο της Κέρκυρας. Το ισόγειο του κτιρίου λειτουργεί ως Μουσείο.

Η είσοδος στο Αχίλλειο γίνεται από μία σιδερένια εξώπορτα διακοσμημένη με δύο χάλκινα ανάγλυφα, του Δία (αριστερά), και του Αχιλλέα (δεξιά). Η πρώτη αίθουσα του ισογείου, η αίθουσα υποδοχής, φέρει στο κέντρο της οροφής της μία νωπογραφία του Ιταλού ζωγράφου Γκαλόπι με θέμα: «Οι τέσσερεις εποχές του χρόνου» και οι «Ώρες». Ενδιαφέροντα στον ίδιο χώρο είναι το τζάκι από ιταλικό μάρμαρο, δύο αγαλμάτια της Αθηνάς και της Ήβης πάνω στο τζάκι, έργα του Γερμανού Χάινεμαν, και ένας πίνακας της Ελισάβετ, του Γερμανού ζωγράφου Βιντερχάλτερ. Στο τέλος της αίθουσας μία μεγαλοπρεπής κλίμακα, πλαισιωμένη από χάλκινα αγάλματα του Δία και της Ήρας και από πολυάριθμα μαρμάρινα και γύψινα γλυπτά (Δίας, Νιόβη, Άρτεμις, Απόλλωνας, Αφροδίτη, Ερμής, Παν), οδηγεί στους ορόφους. Στα δεξιά της αίθουσας υποδοχής βρίσκεται το καθολικό παρεκκλήσι της αυτοκράτειρας. Στην αψίδα του ιερού εικονίζεται ο Χριστός και ο Πόντιος Πιλάτος και από κάτω υπάρχει µια εικόνα της Παναγίας µε το Χριστό (Φραντς Ματς), δύο κόγχες µε αγαλμάτια του Χριστού και της Παναγίας, η Αγία Τράπεζα και το αρμόνιο.

Δίπλα από το παρεκκλήσι ανοίγεται η αίθουσα µε τα ενθύμια της Ελισάβετ: µετάλλια, φωτογραφίες, πίνακες, κηροπήγια, έπιπλα, ένα πορτραίτο της, δύο ποιήματα που έγραψε η ίδια και µία προτομή του Φραγκίσκου Ιωσήφ. Στην επόμενη αίθουσα έχουν εκτεθεί τα προσωπικά αντικείμενα του Γουλιέλμου Β΄, το γραφείο του, σόμπα, νιπτήρας, καθρέφτης, πιάτα, μετάλλια, έγγραφα, τρεις πίνακες με πλοία και με τον ίδιο, φωτογραφίες κ.λπ. Μία μικρή αίθουσα στην αριστερή πτέρυγα του Μουσείου οδηγεί στην τραπεζαρία του ανακτόρου, από της οποίας την αρχική διακόσμηση λίγα στοιχεία έχουν σωθεί. Εκτίθενται αντικείμενα της Ελισάβετ και του Φραγκίσκου Ιωσήφ (προσωπογραφίες, σπαθί, ρολόι, καθρέφτης κ.λπ.), ενώ η ροκοκό επίπλωση είναι της εποχής του Γουλιέλμου Β΄. Στην επόμενη βιτρίνα ξεχωρίζουν πέντε γλυπτά µε μυθολογικά θέματα (το µήλο Της Έριδας, ο Πάρις και η Ωραία Ελένη, η Σαπφώ, ο Ορφέας και η Ευρυδίκη, ο Διόνυσος µε τη συνοδεία του) και δύο ανάγλυφους αμφορείς. Η τελευταία αίθουσα του ισογείου περιλαμβάνει το γραφείο, τη βιβλιοθήκη, το ανάκλινδρο και άλλα έπιπλα της Ελισάβετ, τρεις πολυτελείς σκαλιστούς καθρέφτες, χάλκινες προτομές και ανδριάντες, φωτογραφίες, κοσμήματα και µια ελαιογραφία µε θέμα τη συνάντηση του Οδυσσέα και της Ναυσικάς στη Σχερία (Λούντβιχ Θίερς).
Η μεγάλη κλίμακα του ισογείου καταλήγει στον τελευταίο όροφο σε έναν εξώστη με ιωνικό περιστύλιο που κοσμείται με προτομές και με τα αγάλματα των Εννέα Μουσών. Ο τοίχος πάνω από τον εξώστη καλύπτεται από μια εντυπωσιακή τοιχογραφία, το «Θρίαμβο του Αχιλλέα», έργο του Γερμανού ζωγράφου Φραvτς Ματς. Ο Αχιλλέας αποδίδεται όρθιος πάνω στο άρμα του να τρέχει θριαμβευτικά μπροστά από τα τείχη της Τροίας, σέρνοντας πίσω του το νεκρό σώμα του Έκτορα και κρατώντας την περικεφαλαία του νεκρού στα χέρια του. Όπως διηγείται ο Όμηρος στην «Ιλιάδα», από όπου είναι εμπνευσμένη η σκηνή, ο Αχιλλέας σκότωσε τον Έκτορα και μεταχειρίστηκε µε αυτόν τον τρόπο τη σορό του από εκδίκηση, επειδή εκείνος είχε σκοτώσει στη μάχη τον αγαπημένο του φίλο Πάτροκλο. Αξιοπρόσεκτη είναι η απόδοση των αλόγων του Αχιλλέα, αλλά και η ζωντάνια της όλης παράστασης.

Οι κήποι του Αχιλλείου είναι από τα ομορφότερα σημεία της Κέρκυρας και προσφέρουν µια καταπληκτική θέα προς το Κανόνι, το Ποντικονήσι, τη λιμνοθάλασσα Χαλκιοπούλου και τον Παντοκράτορα. Αποτελούν ένα είδος υπαίθριου Μουσείου, εφόσον κοσμούνται µε εξαιρετικής τέχνης γλυπτά. Ανάμεσα τους ξεχωρίζουν τα αγάλματα του Απόλλωνα, του Ερμή, της Αρτέμιδος και της Αφροδίτης κοντά στην είσοδο του ανακτόρου, των Εννέα Μουσών και των Χαρίτων στο ιωνικό περιστύλιο της πίσω βεράντας, Οι προτομές αρχαίων φιλοσόφων και ποιητών πίσω από τους κίονες του περιστυλίου, το μαρμάρινο άγαλμα του Λόρδου Βύρωνα στον τελευταίο εξώστη προς το δάσος και το άγαλμα της Ελισάβετ κοντά στη θάλασσα.

Τα σπουδαιότερα αγάλματα του Αχιλλείου είναι βέβαια ο «Θνήσκων Αχιλλεύς» και ο «Νικών Αχιλλεύς». Το πρώτο ήταν αρχικά τοποθετημένο στη μεγάλη ταράτσα των κήπων, εκεί όπου βρίσκεται σήμερα το δεύτερο. Ο Γουλιέλμος Β' αποφάσισε να αλλάξει τη θέση του (Θνήσκοντα Αχιλλέα), επειδή ήταν πολύ μικρός σε μέγεθος και τον έκρυβαν οι ψηλοί φοίνικες. Αφού τον είχε μεταφέρει, τοποθέτησε στο σημείο εκείνο το άγαλμα του «Νικώντα Αχιλλέα», ένα χάλκινο άγαλμα τεραστίων διαστάσεων (11 µ. ύψος), στημένο σε υψηλό μαρμάρινο βάθρο. Φιλοτεχνήθηκε το 1909 από το Γερμανό γλύπτη Γκετζ και λόγο του βάρους του μεταφέρθηκε στην Κέρκυρα τμηματικά, για να συναρμολογηθεί τελικά επί τόπου. Ο Αχιλλέας αποδίδεται σε αυτό θριαμβευτής -όπως ταίριαζε σε έναν αυτοκράτορα σαν τον Γουλιέλμο Β', όρθιος, µε ασπίδα, δόρυ και περικεφαλαία. Ο «Θνήσκων Αχιλλεύς» βρίσκεται στην ταράτσα μπροστά από το περιστύλιο των Μουσών, στο χαμηλότερο επίπεδό της. Είναι ένα μαρμάρινο άγαλμα του Γερμανού γλύπτη Έρνεστ Χέρτερ, φτιαγμένο το 1884 κατά παραγγελία της Ελισάβετ, η οποία το είχε αρχικά στο παλάτι της στη Βιέννη. Ο Αχιλλέας παριστάνεται εδώ μισοξαπλωμένος, σχεδόν γυμνός, µε την περικεφαλαία στο κεφάλι, προσπαθώντας να τραβήξει από τπ φτέρνα του το θανατηφόρο βέλος του Πάρη. Το περίφημο αυτό έργο, που αποτελεί σήμερα έμβλημα του Αχίλλειου, ξεχωρίζει για τη δεξιοτεχνική απόδοση της έντασης και του πόνου λίγο πριν από το θάνατο.